วิจารณ์หนัง GARFIELD: A TAIL OF TWO KITTIES

หากใครพบว่าหนังแมวอ้วนภาคแรกอย่าง Garfield : The Movie คือวัตถุบันเทิงที่หาเสน่ห์และแรงบันดาลใจดี ๆ ไม่ได้เลยการได้ดูในภาคต่ออย่าง Garfield : A Tail of Two Kitties คือ คำปลอบใจชั้นดีสำหรับผู้ผิดหวังจากภาคแรก เพราะคุณภาพมันไม่ได้ดีเด่อะไรกว่าเก่าเลย หรือบางคนอาจจะยอกว่ามันแย่กว่าภาคแรกเสียอีก เวลาจริงราว 78 นาที ของหนังดูราวกับว่ามันยาวยืดกว่านี้สักเท่าตัว ผู้กำกับอย่าง ทิม ฮิลล์ (Muppets from Space) และคนเขียนบท โจล โคเฮน และ อเล็ค โซโคโลว์ (Garfield : The Movie และ Cheaper By the Dozen) ดูจะเสียฟอร์มไปไม่น้อย หนังสำหรับเด็กน้อยนักที่จะมีพล็อตเรื่องเกี่ยวกับ 'คู่เหมือนฟ้าลิขิต' บางทีอาจจะต้องรอคอยถึงชั่วชีวิต กว่าจะได้ดูสักเรื่อง (และหนังเรื่องนี้ก็ทำให้เห็นว่า 'ชั่วชีวิต' เดินทางมาถึงแล้ว) เช่นเดียวกัน บางคนอาจจะกำลังคิดถึงนักแสดงผู้ชื่นชอบทำบุคลิกทึ่ม ๆ เซ่อซ่าอย่าง บิลล์ เมอร์เรย์ ซึ่งมาให้เสียงพากย์เป็น การ์ฟิลด์ แมวเพศผู้ตัวอ้วน จอมเสียดสีสังคม และชอบกินลาซานญ่า อย่างไรก็ดี สิ่งที่หนังเรื่องนี้มอบให้กลับตื้นเขินกว่าควรจะเป็น มันอาจจะพอดึงดูดกลุ่มคนดูเด็ก ๆ ที่ปล่อยมุขตลกอะไรก็ขำตามไปได้โดยไม่ลืมหูลืมตา โดยทิ้งให้ผู้ใหญ่ออกอาการเซ็ง หรือใครไม่เชื่อคำเตือนเหล่านี้ และอยากดูหนังเรื่องนี้จริง ๆ แล้วล่ะก็ ขอแนะนำให้รอเวอร์ชั่นดีวีดีจะดีกว่า เพราะคุณจะสามารถกดข้ามฉากน่าเบื่อหน่ายที่มีเบร็คกิ้น เมเยอร์ และ เจนนิเฟอร์ เลิฟ ฮิววิตต์ ปรากฏตัวเพื่อไปดูอย่างอื่นแทน แม้ว่าคนเขียนบทจะพยายามผสมผสานมุขตลกแบบผู้ใหญ่เข้าไป อย่างที่สตูดิโอพิกซาร์ประสบความสำเร็จมาแล้วทว่าเมื่อออกมาสู่สายตาผู้อื่น มันกลับอยู่ผิดที่ผิดทาง และใส่เข้ามาแบบขอไปที อย่างไรก็ตาม งานด้านเทคนิคพิเศษ ไม่ว่าจะเป็นการสร้างตัวละครครอนิเมชั่น หรือการผสมเข้าไปอยู่ในฉากคนแสดงจริงนั้น ถือว่ามีพัฒนาการ และดีขึ้นกว่าภาคแรก โดยเฉพาะการสร้างสรรค์บรรดาสรรพสัตว์พูดได้ หรือได้นักแสดงที่บุคลิกเหมาะสมอย่าง บิลล์ เมอร์เรย์มาให้เสียงเป็นเจ้าแมวตัวป่วนตัวนี้ ตามปกติแล้ว มุขหลักของการ์ฟิลด์มีอยู่ 3 ประการคือ 1) เจ้านายโง่ ๆ 2) แมวจอมขี้เกียจ และ 3) ความชื่นชอบลาซานญ่า แต่คราวนี้ดูเหมือนจะเพิ่มเติมเข้าไปเป็น 6 มุข โดยที่ 1 ใน 3 ของใหม่คือการคุกคามทางเพศ สำหรับเรื่องราวโดย่นย่อในภาคนี้เริ่มจาก การ์ฟิลด์ (ให้เสียง โดย บิลล์ เมอร์เรย์) เดินทางติดตาม จอน (เบร็คกิ้น เมเยอร์) เจ้านาย และสุนัขแสนฉลาดแต่ดันหน้าตาหมอง โอดี้ เพื่อไปตามล่าหาหัวใจถึงลอนดอน กับสัตวแพทย์สาวที่เป็นคนรัก ลิซ (เจนนิเฟอร์ เลิฟ ฮิววิตต์) เขาตั้งใจจะขอเธอแต่งงานที่นี่ ทว่าเจ้าหมาและแมวของเขากลับทำให้ต้องแผนการพลิกผันไปหมด เรื่องยุ่ง ๆ เกิดขึ้นกับการอยู่ผิดที่ผิดทาง เมื่อการ์ฟิลด์พลัดหลงกับเจ้านาย และสลับสับเปลี่ยนตัวโดยความตั้งใจกับแมวเจ้าชายชั้นสูง (ให้เสียงโดย ทิม เคอร์รี่) เนื่องด้วยแมวทั้งคู่มีความคล้ายคลึงกันมาก ก่อนหน้านั้น เจ้าชายเพิ่งได้รับมรดกจำนวนมหาศาลจากเจ้านายที่เพิ่งเสียชีวิตไปไม่นาน โดยทางฝั่งของแมวผู้มั่งคั่งนั้น มี ลอร์ดดาร์กิส (บิลลี่ คอนนอลลี่) มนุษย์ผู้เปี่ยมด้วยความโลภโมโทสัน กำลังหาทางจะฮุบสมบัติอยู่ และโยนเจ้าชายที่จะได้ครอบครองสมบัติลงแม่น้ำ ก่อนที่ผู้ถูกกระทำจะพยายามหาทางกลับลอนดอน และนั่นเองทำให้แมวสองตัวได้พบเจอกันในที่สุด เจ้าแมวการ์ฟิลด์ได้รับรู้ถึงชีวิตแสนหรูหราเป็นครั้งแรก เขาได้รู้จักกับหมาบูลด็อก (ให้เสียงโดย บ็อบ ฮอสกิ้นส์) และห่าน (ชารอน ออสบอร์น) ขณะที่เจ้าชายใช้เวลาส่วนใหญ่เล่นกับเจ้าหมาโอดี้ และหาความสำราญจากลาซานญ่า ทั้งนี้ไม่ต้องสงสัยเลยว่า แมวการ์ฟิลด์ต้องเผชิญหน้ากับมนุษย์ที่โลภโมโทสัน ขณะที่เจ้านายของมันก็อาจจะเริ่มรับรู้ว่าแมวตัวโปรดของตนเองมีอะไรบางอย่างเกิดขึ้น หลายคนอาจจะเริ่มคิดว่าหนังเริ่มคล้ายกับ The Parent trap ที่ฝาแฝดซึ่งพรากจากกันแต่เล็กเพราะพ่อแม่หย่าร้างแล้วแบ่งลูก ดันมาพบกัน แล้วเกิดคิดสนุกสลับตัวกันไปอยู่กับพ่อและแม่ที่แยกทางกันไป.... แม้หนังจะโดนนักวิจารณ์รุมยำกันอย่างถ้วนหน้า ทว่ามองอย่างเป็นธรรมแล้ว หนังก็มีข้อดีให้พบอยู่บ้าง งานด้านภาพอาจจะดีกว่าภาคแรก (ภาคแรกกำกับโดย ปีเตอร์ ฮิวิตต์) และมีความสนุกสนานเพลิดเพลินให้เก็บเกี่ยวได้บ้าง อีกทั้งสเปเชียลเอเฟเฟ็คท์สามารถรองรับกับบุคลิกของแมวได้เป็นอย่างดี เจ้าการ์ฟิลด์จึงน่ารักน่ากอด มันสามารถพูด ร้องเพลง และสร้างความขบขันได้เป็นอย่างดี ขณะที่บรรดาคนมาพากย์เสียงอย่าง บิลล์ เมอร์เรย์ และทิม เคอร์รี่ ก็ทำหน้าที่ได้อย่างสมบูรณ์ ช่วยสร้างสีสันให้แก่หนังได้ไม่น้อย CRITICS' AVERAGE: C- ข้อมูลจากนิตยสาร Starpics ฉบับวันที่ 1 กรกฎาคม 2549