วิจารณ์หนัง San Andreas ครอบครัวในวันหายนะ

ผมเชื่ออย่างหนึ่งว่าหนังแนวหายนะภัยหรือโลกแตกนั้น มักจะเป็นหนังที่ถูกจริตกับคนบ้านเราเป็นพิเศษ คือไม่ว่าจะยุคไหน สมัยใด คนเราก็ยังชื่นชอบความย่อยยับอับโชคและการหนีตายอย่างจ้าล่ะหวั่น เพราะสิ่งหนึ่งที่ผู้ชมมักจะได้กลับมาคือความตื่นเต้น ระทึกใจ การได้เห็นสถานที่สำคัญของโลกพังพินาศ ราพณาสูรไปในพริบตาเดียว ซึ่งบรรดาสตูดิโอฝั่งฮอลลีวูดก็มักจะผลิตหนังแนวนี้ออกมาอยู่เรื่อยๆทำเงินบ้าง เสมอตัวบ้าง แต่น้อยเรื่องนักที่จะเข้าเนื้อตัวเอง 

หนังอย่างซานแอนเดรส มีทุกอย่างตามที่สูตรหนังหายนะต้องการทุกประการไม่ว่าจะเป็น

1.เรื่องราวของตัวละคร (ที่มักจะมีแบคกราวน์ว่าครอบครัวจะต้องพลัดพรากชั่วคราว) ในเรื่องนี้ครอบครัวของเรย์(ดเวย์น จอห์นสัน) ต้องแยกทางกับเอ็มมา(คาร์ล่า กูจิโน่) ภรรยาเก่า เพราะเธอกำลังจะไปแต่งงานกับมหาเศรษฐีทางด้านวิศกรอย่างแดเนียล (ไอโอน กรัฟฟัดด์) แต่ดูเหมือนว่าลูกสาวคนสวยอย่างเบล็ค(อเล็กซานดรา แดดดาริโอ) นั้นอยากจะให้พ่อและแม่กลับมาประสานร้อยร้าวกันดังเดิมมากกว่า 

2.หายนะที่คืบคลาน ในหนังตระกูลนี้จะต้องมีนักวิทยาศาสตร์หรือกูรูเข้ามาเพื่ออธิบายปรากฏการณ์ทางธรรมชาติ (ที่เชื่อถือได้บ้างไม่ได้บ้าง) ก็แล้วแต่ว่าหนังจะหาเหตุผลมารองรับสถานการณ์อย่างไร ในเรื่องนี้ลอว์เรนซ์(พอล จิอาแม็ตติ) เป็นตัวการสำคัญที่ค้นหาว่าเหตุภัยพิบัติที่กำลังจะเกิดขึ้นกับรอยเลื่อนซานแอนเดรสนั้นกำลังจะสร้างแผ่นดินไหวในเร็ววัน 

3.การพัดพรากของตัวละคร แน่นอนว่าเรื่องราวมันจะระทึกใจได้ ครอบครัวจะต้องมีเหตุต้องจากกันชั่วคราว (และช่วยเพิ่มฉากภัยพิบัติต่างสถานที่) ตรงจุดนี้เองจัดได้ว่าเป็นส่วนสำคัญที่จะทำให้คนดูเริ่มเอาใจช่วยบรรดาตัวละครในเรื่องให้อยู่รอดปลอดภัยและมีโอกาสได้กลับมาพบหน้ากันดังเดิม ช่วงเวลานี้เป็นช่วงเวลาที่คนดูจะลุ้นกับบรรดาสถานการณ์ต่างๆ ซึ่งหนังอย่าง San Andreas ก็เดินเรื่องอย่างต่อเนื่อง ไม่ทิ้งช่วงให้คนดูเบื่อหรือมัวแต่ต้องรับฟังปัญหาครอบครัวของเรย์อย่างเดียว 

4.ช่วงเวลาที่ครอบครัวอาจะจะได้พบกัน (หรือจากกันตลอดกาล) ช่วงเวลาที่ตัวละครนำของเรื่อง (เรย์) จะต้องตามหาภรรยา (เอ็มมา) และลูก (เบล็ค) ให้กลับมาอยู่ด้วยกันพร้อมหน้า จะได้พร้อมหน้ากันจริงๆหรือไม่ขออนุญาตไม่สปอยล์นะครับ

ด้วยความที่ San Andreas เป็นหนังที่ใช้พล็อตเรื่องแบบสูตรสำเร็จ นั่นหมายความว่าคนที่เคยดูหนังในแนวทางนี้มาแล้ว คงจะพอเดาทางของเรื่องราวกันได้ ดังนั้นปัจจัยสำคัญที่ผู้กำกับจะทำให้คนดูกลุ่มนี้ (และกลุ่มอื่นๆ) ก็คือความพยายามในการสร้างตัวละครให้เป็นที่รักของผู้ชมจนอยากจะเอาใจช่วยให้พวกเขารดชีวิตจากเหตุการณ์ร้ายๆนี้ไป และขณะเดียวกันฉากมหันตภัยก็จะต้องมีความน่าเต้นตื่น ตื่นตาตื่นใจแบบที่เราไม่เคยเห็นมาจากหนังเรื่องไหนมาก่อนด้วย

แน่นอนว่า San Andreas อาจจะไม่ได้มีอะไร “ใหม่” ในแง่ของบทภาพยนตร์ แต่การเล่าหนังสูตรสำเร็จให้สนุก เพลิดเพลิน ดูแล้วไม่ต้องหนักสมองมาก เราคิดว่าหนังเรื่องนี้ตอบโจทย์หนังซัมเมอร์ได้ไม่เลวครับ

ขอบคุณรูปภาพประกอบจากวอร์เนอร์ บราเธอร์ ไทยแลนด์

@พริตตี้ปลาสลิด

3.5 คะแนนจาก 5 คะแนน