วิจารณ์หนัง Sing Street อิ่มเพลงเพราะ หัวเราะกับชีวิตวัยรุ่นยุค 80s’

บอกตามตรงว่าเตรียมจองบัตรรอบแรกของหนังเรื่องนี้ตั้งแต่เห็นชื่อผู้กำกับ John Carney ที่เคยทำให้เราน้ำตาซึมตั้งแต่ Once และ Begin Again ยิ่งเห็นชื่อเรื่องว่าเป็น “Sing Street” หัวใจของคนรักเสียงเพลงอย่างเราก็ยิ่งเต้นแรงตั้งแต่แรกเห็น หากใครรู้สึก และซึมซับวัฒนธรรมไอริชมาบ้าง คงจะเข้าใจถึงความหม่นหมอง ทุกอย่างเป็นสีเทาของประเทศนี้ดี นอกจากแสงแดด และฤดูร้อนจะเป็นเรื่องที่หาได้ยากในประเทศนี้แล้ว อีกด้านที่คุณอาจไม่รู้ คือผลงานบันเทิงทั้งหนัง ซีรี่ยส์ เพลง และนิยายของประเทศนี้มันเจ๋งจริงๆ

 

จากที่โปรโมตกันในภาพของ “หนังของคนรักดนตรี 80s’” ทำให้ภาพในใจของเราคิดว่า เนื้อเรื่องคงพูดถึงเพลงในยุคสมัยพ่อเราเป็นวัยรุ่น ที่เราอาจไม่เข้าใจ ไม่เคยฟังมาก่อน และอาจไม่อิน แต่หากใครที่ติดตามวงการดนตรีต่างประเทศมาบ้าง เคยทันดู Top of the Pops รายการเพลงที่นักร้องต้องร้อวลิปซิงค์ตลอดปีตลอดชาติ หรือเป็นแฟนคลับวงดนตรีต่างๆ ที่สมัยนั้นการจะดูการแสดงสด หรือมิวสิควิดีโอสักตัวผ่านทีวียังเป็นเรื่องยาก คงจะเข้าใจอารมณ์ของตัวละครได้ดี ในจุดนี้เราซึ่งเป็นติ่งสากลมาตั้งแต่เด็กจะอินเป็นพิเศษ

แต่ถ้าคุณไม่ใช่คนฟังเพลงสากล ไม่เคยเป็นแฟนเพลงศิลปินอะไรจริงจังมาก่อน และเกิดในยุคที่เต็มไปด้วย social media บูมแล้ว ก็หันมาดูแง่มุมของตัวละครวัยรุ่นบ้าง John Carney ไม่ได้อยากทำหนังเพลงที่พูดถึงแต่เพลง แต่สื่อความเป็นตัวของเขาเองมากที่สุด นั่นคือการถ่ายทอดเรื่องราลบางส่วนของชีวิตเขาผ่านตัวละครนั่นเอง การย้ายจากโรงเรียนเอกชน มาโรงเรียนรัฐบาล เพราะทางบ้านประสบปัญหาเรื่องเงิน ทำให้ชีวิตวัยรุ่นคนหนึ่งเปลี่ยนไป และเขาต้องพยายามปรับตัว สร้างตัวตนในสังคม จนกระทั่งหาทางออกให้ตัวเองด้วยการเป็นนักดนตรี ที่นอกจากจะเป็น someone ในโรงเรียนได้แล้ว ยังพิชิตใจสาวรุ่นพี่ที่ใครต่อใครมองว่าเป็นการ “เล่นของสูง” ได้อีกด้วย

หนังเพลง... เพลงต้องเพราะ

โปรยมาดิบดีว่าเป็นหนังเพลง มีรางวัลเก่าอย่างเพลง “Falling Slowly” ที่เป็นเพลงประกอบภาพยนตร์ยอดเยี่ยมจากเวทีออสการ์ค้ำคอ แถมยังโด่งดังเปรี้ยงปร้างจากเพลง “Lost Star” ที่คนคัฟเวอร์กันทั่วบ้านทั่วเมือง มาเรื่องนี้เรายอมรับว่าเราแอบตั้งความหวังเอาไว้สูงตั้งแต่เพลงแรกที่เราได้ยินในหนัง และแอบคิดไปเองอีกว่าอาจจะต้องแอบเฟลไปเอง แต่ที่ไหนได้ เพลงทุกเพลงที่ตัวละครในเรื่องเป็นคนแต่ง เป็นคนร้อง มันเพราะติดหูตั้งแต่ครั้งแรกที่ฟัง ถึงขั้นที่ว่าเดินออกจากโรงต้องรีบเปิดแอพ JOOX หาอัลบั้ม OST. มาฟังต่อโดยด่วน มันไม่ใช่เพลงป็อบที่อยู่บน Billboard Chart สไตล์ฮิปฮอป บวกอิเล็กทรอนิคแดนซ์อย่างที่เราคุ้นหู มันคงเป็นความโหยหาเพลงป็อบชั้นดี กลิ่นอายของเพลงยุคก่อนเราเกิด ที่ฟังแล้วมีเสน่ห์ในแบบที่เพลงสมัยนี้ไม่มี และเนื้อเพลงแต่ละเพลงที่มีที่มาที่ไปตามเนื้อเรื่อง ทำให้ผู้ชมอย่างเราอินได้ไม่ยาก

คลิกฟังเพลงอัลบั้ม >> Sing Street Original Soundtrack <<

 

ดราม่า... ก็มาเต็ม

หนังหม่นๆ แบบนี้หนีไม่พ้นดราม่า ที่เผยให้เห็นปัญหาของชีวิตวัยรุ่นที่หลายครอบครัวจะต้องเจอ ไม่ว่าคุณจะอายุเท่าไร เกิดในปีนี้ ย้อนไปยุค 80s’ มีปัญหาในครอบครัวอย่างไร ในยุคปัจจุบันก็ยังเจออยู่เช่นกัน หนังเรื่องนี้เผยให้เห็นชีวิตของคนในเมืองดับลิน ที่มองเมืองหลงของอังกฤษอย่างลอนดอนเป็นเมืองที่เต็มไปด้วยความหวัง ความฝัน และชีวิตที่ดี ไม่ต่างอะไรจากพวกเราเด็กต่างจังหวัดที่มองว่ากรุงเทพเป็นเมืองหลวงที่เต็มไปด้วยหมู่คนคุณภาพชิวิตดี มีงานดีๆ ทำ มีเงินใช้มากมาย แต่การจะเข้าไปที่ดินแดนแห่งความฝันก็ไม่ใช่เรื่องง่าย ต้องแลกกับอะไรหลายๆ อย่าง และที่สำคัญ ต้องตัดสินใจไปตายเอาดาบหน้ามากแค่ไหน

 

ไม่ว่าคุณจะเป็นคนรักเสียงเพลง หรือคนรักหนัง Sing Street ตอบโจทย์ของคุณได้ดีทั้งสองอย่าง โดยเฉพาะอย่างยิ่งการเป็นหนังวัยรุ่นแนว coming of age ที่เผยให้เห็นพัฒนาการของตัวละครแต่ละตัวได้อย่างเป็นธรรมชาติ ด้วยความที่ผู้กำกับปล่อยฟรีให้นักแสดงยืนตรงไหนก็ได้ ลืมบทก็ปล่อยให้ด้นสดได้ นักแสดงจึงมีความเข้าใจ และพูดบทเหล่านั้นด้วยความเข้าใจของเขาเอง เหมือนเขาเป็นตัวละครตังนั้นเองจริงๆ ยังไม่รวมถึงบทตลกน่ารักๆ ที่ทำให้คนดูหัวเราะอยู่เป็นระยะๆ ทำให้หนังเรื่องกลมกล่อมทั้งรสสุข เศร้า เหงา ซึ้งได้อย่างลงตัว ใครที่มองว่าหนังไอริชดูยาก หม่นเกินไป เราอยากนิยามหนังเรื่องนี้ว่าเป็นหนังโทนเทาสว่างกว่าเดิม 1 เฉด และอร่อยย่อยง่ายกว่าเดิม 

คะแนนที่แนะนำให้ไปดู (ไม่ใช่คะแนนของหนัง) 10/10

Story : Bella Luna