วิจารณ์หนัง PASSENGERS การเดินทางอันแสนยาวไกล

พล็อตเรื่องของ PASSENGERS นั้นบอกเล่าเรื่องราวของของผู้โดยสารในยานอวกาศ “สตาร์ชิป อวาลอน” ที่กำลังเดินทางจากโลกมนุษย์ไปยังดวงดาวอาณานิคมแห่งใหม่ที่มีชื่อว่า “โฮมสเตด 2” ซึ่งระยะเวลาในการเดินทางนั้น ใช้เวลาถึง 120 ปีด้วยกัน ผู้โดยสารและลูกเรือทั้งหมดจะต้องนอนหลับให้ร่างกายอยู่ในสภาวะจำศีลเพื่อให้ร่างกายอยู่ในสภาพคงเดิม และทุกคนจะถูกปลุกให้ตื่นก่อนเดินทางถึงที่หมาย 3 เดือนล่วงหน้า 

ถ้าหากทุกอย่างราบรื่นไปด้วยดีก็คงจะไม่เกิดหนังเรื่องนี้ขึ้นมา เพราะระหว่างทางยานถูกสะเก็ดดาวพุ่งชนทำให้ระบบยานเกิดความบกพร่องและทำให้แคปซูลจำศีลของจิม เพรสตัน (คริส แพตต์) ทำงานผิดพลาดจนทำให้เขาตื่นขึ้นมาก่อนที่ยานจะเดินทางไปถึงเป้าหมายก่อน 90 ปี และความจริงที่เลวร้ายยิ่งกว่านั้นก็คือ เขาไม่สามารถกลับไปนอนจำศีลต่อได้และนั่นหมายความว่าเขาจะต้องแก่ตายอยู่บนยานลำนี้ และกว่าความช่วยเหลือจะเดินทางมาถึง นั่นก็อาจจะสายเกินไปแล้ว ด้วยความโดดเดี่ยวของการใช้ชีวิต จิมยังมีอาเธอร์ (ไมเคิล ชีน) แอนดรอยด์บาร์เทนเดอร์ เป็นเพื่อนคุย แต่นั่นก็ไม่สามารถเติมเต็มความรู้สึกที่ว่าเขาเป็น “มนุษย์” เพียงคนเดียวที่ “ตื่น” อยู่บนยานลำนี้

ด้วยเหตุผลดังกล่าวทำให้จิมตัดสินใจที่จะปลุกอโรรา เลน (เจนนิเฟอร์ ลอว์เรนซ์) นักเขียนสาวที่จิมตกหลุมรักขึ้นมา และอ้างว่าเธอตื่นขึ้นมาเพราะอุบัติเหตุยานบกพร่อง ทั้งคู่จึงเริ่มพัฒนาความสัมพันธ์และต้องเผชิญหน้ากับวิกฤติครั้งใหญ่ที่ว่ายานลำนี้กำลังจะประสบอุบัติเหตุอันไม่คาดฝัน และชีวิตทุกคนบนยานถูกฝากไว้ในกำมือของจิมและออโรร่า

สิ่งหนึ่งที่เราต้องยอมรับกันตามตรงเลยก็คือ ตัวหนังค่อนข้างให้เหตุผลที่กลายเป็นปมหลักของเรื่องได้บกพร่องมากๆและปราศจากความน่าเชื่อถืออย่างสิ้นเชิง คำถามที่เกิดขึ้นคือยานที่มีความหรูหรา มีราคาแพง และเปิดให้บริการมาเป็นเวลาระยะหนึ่ง ทำไมมันถึงมีระบบรักษาความปลอดภัยต่ำขนาดนั้น (เช่น ยานบกพร่อง, การไม่สามารถกลับไปจำศีลต่อได้, ระบบข้อความช่วยเหลือที่ล่าช้ามาก) แม้หนังจะให้เหตุผลว่ายานลำนี้ไม่เคยเกิดเหตุบกพร่องมาก่อนก็ตาม แต่อย่างน้อยในโลกของความเป็นจริงแล้วระบบขนส่งมวลชนไม่ว่าในแง่ไหนก็ตามมันควรจะมี “แผนสำรอง” ไว้เผื่อเกิดเหตุแบบในหนังเสมอ

อาจจะดูจริงจังเกินไปหน่อยก็ตาม แต่ด้วยความหล่ะหลวมของบท ถ้าหากเราเลือกที่จะมองข้ามและก้าวผ่านความตรรกะล่มของหนังแล้ว เราจะพบว่าจริงๆตัวหนัง PASSENGERS เองก็ไม่ได้เลวร้าย มันเป็นหนังที่ดูสนุก ดูเพลินเลยทีเดียว เคมีของพระนางก็เรียกได้ว่าเข้ากัน เจนนิเฟอร์และคริสสามารถบริหารเสน่ห์ของทั้งคู่ได้อย่างลงตัว แต่น่าเสียดายที่รู้สึกว่าตัวหนังเองยังใช้วัตถุดิบที่มีในเรื่องยังไม่คุ้มค่าเท่าไหร่ ถ้าหนังทำให้คนดู “รัก” ตัวละครมากกว่านี้ ช่วงไคลแมกซ์ของเรื่องคนดูคงอยากจะเอาใจช่วยในระดับที่ TITANIC สร้างความประทับใจให้ผู้ชมมาแล้วเลยก็ว่าได้

3 คะแนนจาก 5 คะแนน
@พริตตี้ปลาสลิด